Мақалада Қазақстандағы жаңғырту үдерістері мен құндылықтарды конструциялау әлеуметтік-тарихи тұрғыдан талданады. Зерттеу тарихи-әлеуметтік әдісті, стратегиялық құжаттарға контенттік және интент-талдауды, жаппай сауалнамалардың деректерін (оның ішінде World Values Survey), сондай-ақ саяси оқиғалардың (қарсылық мобилизациялары, сайлау науқандары, институционалдық реформалар) кейстік талдауын қамтиды. Нәтижелер көрсеткендей, 1990-жылдардың ортасынан бастап ресми символдық саясат модернизациялық дискурс құндылықтық қаңқасын қалыптастырды, ол бастапқы «тұрақтылық – даму – бірлік» үштігінен инновациялар мен жаһандық бәсекеге қабілеттілікке бағытталған күрделі гибридтік құрылымдарға айналды. Талдау қазақстандық қоғамда дәстүрлі және жаңғыртушы бағдарлардың күрделі үйлесімін сақтап отырғанын көрсетті: бір жағынан, ұжымшылдық тәжірибелер тұрақтылығы, екінші жағынан, жастар арасында постматериалистік бағдарлардың өсуі байқалады. Шығыс Азия, Шығыс Еуропа және Орталық Азия тәжірибелерін салыстырмалы талдау әмбебап құндылықтарды жергілікті мәдени ерекшеліктермен үйлестірудің маңыздылығын айқындады. Қорытындысында Қазақстандағы жаңғырту стратегияларының тұрақтылығы институционалдық реформаларды символдық саясатпен байланыстыру және әлеуметтік күтулердің алуандығын ескеру қабілетіне тәуелді екендігі атап өтіледі.