Мақалада 1940 жылдардың аяғы мен 1950 жылдардың басындағы Қазақстандағы ғылыми және шығармашылық зиялы қауымға қатысты саяси қуғын-сүргін тарихы қарастырылады.  Архивтік деректер кешенінде шоғырланған материалдарды саралай отырып,  Қазақстандағы соғыстан кейін орын алған әкімшіл-әміршіл жүйенің  мәдениет пен өнерге, әдебиетке, театр мен киноға қатысты жүргізген шаралары негізделедіп отыр. Кеңес өкіметі өзінің үгіт-насихат жұмыстары арқылы  әлі де болса алып елдегі билікті сақтап қалуға тырысты. Алайда адам құқықтары мен бостандықтарына қол сұға отырып, әрбір жеке тұлғаға, оның ерік-жігеріне, жеке мүдделеріне, «заман талабына» нақты жауаптар табу ұмтылысына жіті бақылау жасап отырғаны аталып өтіледі.

 Мәдени қызметтің барлық түрлерін қадағалау үшін мемлекеттік бақылау комитеттері құрыла отырып, әр бір шығармашылық жұмыстарды арнайы сараптаудан өткізуі баяндалады. Барлық одақтық, республикалық және партиялық органдарының ресми құжаттарында, ақпараттық және аналитикалық материалдарында, бұйрықтары мен жарғыларында бұл мәселер анық көрініс береді. Соған орай мақалада аталған кезеңдегі мәдениет пен өнер саласына арнайы бақылаудың күшейтіліп, барлық шығармашылық тундылардың тек партиялық принцип тұрғысынан орындалғандығы қарастырылады.