Бұл құжаттың мақсаты – Ресей империясының отарлық құқықтық таксономиясының Түркістан өңірі заңнамасының жер меншігі, неке, сауда және заңды келісімдерге қатысты жергілікті Шариғат соттарының нотариаттық қызметіне әсерін талдау. Гипотеза бойынша, патшалық Ресейдің заң шығарушыларының мұсылман меншігіндегі «адат» және жергілікті дәстүрлерге енгізген өзгерістері отарлық құқықтық таксономияны қолдануда айтарлықтай олқылықтарға себеп болды. Бір жағынан, патшалық Ресей өз меншігін сақтап қалуға тырысып, мұсылмандардың меншік құқығын және басқа да құқықтарын (жалға беру, сату, сатып алу) ресми түрде шектеп, бақылауды өз қолында ұстауға тырысты; екінші жағынан, отарлық жүйе осы заңдардың Шариғат соттарымен орындалуын қамтамасыз ететін нақты бағыттар орнатпаған және оларды исламдық құқықты қолдану тұрғысынан үйлестірмеген. Осылайша, мақала отарлық жүйенің мұсылмандардың қазіргі құқықтарын анықтау барысында мұсылмандардың заңды түрде нотариалдық куәландырылған құжаттарында бұл құқықтардың жалпы ескерілмегенін көрсетеді. Бұл отарлық жүйенің өміршеңдігі, оның Түркістандағы жергілікті басқаруға енгізілуі шектеулі болғандықтан, исламдық процестік заңнаманы өзгерту үшін оның кодификациясына жол ашылғанын қорытындылайды.