Мақалада XIX ғасырдағы Орталық Азияға бағытталған экспансия кезеңінде Ресей империясының әскери стратегиясын қалыптастыруда қазақ даласының ықпалы талданады. Ұшы-қиыры жоқ кең дала мен қатал климат жағдайлары ресейлік әскери теоретиктерді дәстүрлі еуропалық соғыс жүргізу доктриналарын қайта қарауға мәжбүрледі.

Осындай күрделі жағдайларда Ресей империясы қазақтың лоялды ақсүйек топтарының қолдауына тәуелді бола бастады. Олар логистикалық қамтамасыз етуде маңызды рөл атқарып, жүк жануарларын ұсыну, жол көрсету және барлау қызметін ұйымдастыру сияқты міндеттерді атқарды. Мұрағаттық деректер қазақтардың Ресейдің әскери жорықтарына айтарлықтай үлес қосқанын, олардың империялық соғыс әрекеттеріне айтарлықтай жәрдем бергенін айқын көрсетеді. Бұл жергілікті қазақ руларына арқа сүйеу прагматикалық шешімнен ғана емес, сонымен бірге қазақ даласының географиялық және климаттық кедергілерін еңсеру мен тұрақты империялық ықпалды сақтауға бағытталған стратегиялық қажеттіліктен туындады.

Мақалада даланың экологиялық қиындықтары Ресей империясын инновациялық логистикалық стратегияларды әзірлеуге және қазақ элиталарымен берік одақ құруға итермелегені көрсетіледі. Бұл өзара әректесу Ресейдің Орталық Азияға ілгерілеуінде шешуші рөл атқарып, империяның жаулап алу мен басқару тәсілдерін қайта қарауға негіз болды. Зерттеу дәстүрлі біржақты үстемдік ұғымдарын жоққа шығарып, әскери революция теориясын сын тұрғысынан қайта қарастыруға негізделген. Яғни Ресейдің Орталық Азиядағы жетістігі тек әскери қуатқа ғана емес, жергілікті ынтымақтастыққа да байланысты болғанын көрсетеді. Империализмнің бейімделгіш және кооперативтік қырларын айқындай отырып, мақала Ресей империясының далалық кеңістіктегі жетістіктерінің көпқырлы сипатын ашады.